Ik zeg het allang, ik zeg het vaak en ik zeg het overal: Brussel is werkelijk de enige stad, die naam waardig, die ons kleine apenlandje rijk is en dus is het niet minder of meer dan normaal dat een project als dit damestrio uitgerekend hier zijn uitvalsbasis heeft. Evenmin is het verwonderlijk dat de drie vrouwen voor het uitbrengen van hun debuutalbum terechtkwamen bij de intussen erg geroutineerde club van Muziekpublique, die heel goed de vinger aan de pols heeft van al wat er op muzikaal intercultureel vlak leeft en beweegt.

Wie al eens een stapje buiten de eigen kerktorenomgeving durft te zetten en niet bang is van het voor veel Vlamingen angstaanjagende Brussel, met zijn hoge gebouwen, zijn vreemde talen en zijn “identiteitsbedreigende” veelkleurige bevolking, die heeft ook flink wat kansen gehad om het kleine, maar bijzonder fijne orkestje aan het werk te zien, dat zich Las Lloronas doopte, naar de Mexicaanse moeders, die hun kinderen vermoorden en er later, jammerend en huilend naar op zoek gaan langsheen de Rio Grande.

De drie hebben ook echte namen: Sura Solomon heeft Amerikaans bloed in de aderen en de Belgische nationaliteit in haar paspoort. Zij speelt accordeon en ukelele en daarnaast zingt ze, net zoals de andere twee vrouwen. Amber in ’t Veld is een Nederlandse, die in Spanje opgroeide en daar gitaar leerde spelen. Marieke Werner, de klarinettiste, is een Brusselse van Duitse komaf en met z’n drieën vormen ze dus de ideale cocktail om uit te stralen wat Brussel vandaag te bieden heeft.

Talloze keren langs de straatkant en op alle mogelijk pleinen en -feesten het stadslawaai trotserend, ontwikkelden de drie een heuse eigen muziekvorm die in aanzet akoestische rootsmuziek is, maar die ook de hand reikt naar wat men wel eens slam poetry noemt en die flink wat sociaal engagement in zich draagt: vrouwenstrijd, klimaatbezorgdheid, respect voor democratische eigenheden…het zit allemaal in het portfolio van de drie, die, naast een resem vlot bekeken YouTube-filmpjes, ook een eerste ep’tje op de wereld loslieten. Nu wil het toeval dat wij dat ep’tje (“Take Space”) in huis hebben en dus kunnen nagaan in welke maten de drie vrouwen in de loop van de voorbije twee jaar -met inbegrip van de twee lockdownperiodes, geëvolueerd zijn.

Nu, dat is gigantisch: waar je op de ep nog een trio hoorde, dat een beetje naar een eigen plaatsje op zoek was, hoor je nu een ensemble dat behoorlijk zelfverzekerd aan het werk is en dat totaal niet bang is door te dringen tot de kern van de emoties waar ze over zingen. Hier zijn mensen aan het werk, die zich helemaal “smijten”, om een Brussels woord te gebruiken en de intensiteit van hun ervaringen weten over te brengen op hun publiek. Dat doen ze in verschillende talen (Frans, Engels,Spaans, Arabisch,Hebreeuws) in meestal zelfgeschreven melodieën en teksten, die voor de gelegenheid mee vormgegeven werden door bevriende muzikanten als Mateusz Malcharek op staande bas, Francisco Léal Vazquez op trompet en Vanesa Diaz Gil, van Pati Pami, op sax.

Het eindresultaat van dat intense samenwerken heet dus “Soaked” en als je voor het eerst luistert, weet je niet wat je hoort. Je bent overdonderd en het ontbreekt je aan de nodige referentiepunten. De eerste naam die je te binnen schiet, is die van Lhasa en in Barcelona heb je ooit wel Maruja Limón aan het werk gezien. Ook daarmee hoor je enige verwantschap, met zoals je, vanwege de momenten van exuberante vreugde op de plaat, ook moet denken aan de al even geëngageerde Rupa & The April Fishes. In de normen-orde van ondergetekende, zijn dat allemaal namen, die erg hoog aangeschreven staan en daar plaatst dit Brusselse trio zich vlotjes tussen. Tja, dan heb je gewoon een schitterende, pakkende plaat gemaakt. Hou het u voor gezegd, lezer, dit is gevonden vreten voor de aankomende cadeautjestijd: u kan dit zonder risico cadeau doen aan eenieder van wie u houdt. De liefde zal des te sterker terugkeren. O ja, nog één ding: blijven luisteren tot het uiterste einde is de boodschap !

(Dani Heyvaert)